- Żadnych żalów - podkreślił jasno w rozmowie z bratem, kiedy już po ceremonii zebrali się wszyscy razem w holu Bellevue Palace. - Możesz mi wierzyć, wszystko gra. Stali przy biurku w recepcji, już po potwierdzeniu różnych dokumentów podróżnych. W głębi westybulu żegnały się panie. - No to teraz podróż poślubna - zauważył Ethan. Podróż - czyli trzy noce w paryskim hoteliku, poleconym przez Karla Beckera; dziewczynki miały w tym czasie wrócić do Londynu razem z Sylwią. - A potem do nowego domu... - Ethan umilkł na chwilę. - Aż nazbyt tajemnicza podróż jak na moje możliwości. - Więcej w tym przygody niż tajemnicy - odezwał się Matthew. - Powiem ci Matt, że śliczna ta twoja Karo. - Ethan patrzył teraz w stronę pań. - A Sylwia to sam urok. kto może oddać krew - Prawda? - Szkoda, że zabrakło nam czasu, aby lepiej się poznać, zwłaszcza z dziewczynkami. Domyślam się, że to właśnie będzie największa część twojej przygody. Błyskawiczna rodzina to jedno, ale błyskawiczne ojcostwo... coś takiego nie istnieje. - Wcale nie zamierzam być ich ojcem. - To pierwsza zasada dobrego ojczyma - zgodził się Ethan. bezpieczeństwo danych w systemach informatycznych - Zdecydowałem, że wolę zostać ich przyjacielem. Ethan położył dłoń na ramieniu brata. - I zostaniesz. - Tak sądzisz? - Tylko nie wyobrażaj sobie, że przyjdzie ci to łatwo. - Nie, no taki głupi to nie jestem. - Nigdy cię nie uważałem za głupka, Matt. Ale jesteś łagodny i dobroduszny, a tacy ludzie w dzisiejszych czasach nieźle dostają w kość. - Karo też jest łagodna - odrzekł Matthew, uśmiechając się z daleka do pań. - Tak przypuszczam. Teraz i Ethan popatrzył na niewielką grupkę po drugiej stronie holu - pasierbice jego brata otaczały ciasnym kręgiem swoją matkę. Doprawdy urocze... Coś w związku z tym kręgiem jednak go zaniepokoiło, chociaż nie umiałby powiedzieć, co. 23 Tak jakby ją osłaniały... Przecież w końcu to nic złego. Poza tym, że mogą osłaniać ją przed nowym mężem. Zerknął na brata; on też wyraźnie to zauważył, Ethan poznał to po ledwie dostrzegalnym zmarszczeniu brwi Matthew. No i dobrze. 4. Boję się przypadkowego polexitu tak, jak było z brexitem Wystarczyła jedna godzina od powrotu córek Karoliny do domu, by Matthew zrozumiał, że to, co czuje, bynajmniej nie jest wytworem jego wyobraźni. Nie chciały go tutaj. Sylwia przywiozła je ze swego mieszkania oddalonego zaledwie o półtora kilometra razem z bagażami i powitalnym bukietem kwiatów. Trzy dziewczynki grzecznie się uśmiechały, spełniały polecenia matki i babki, ale ich uśmiechy nie przypominały już tamtych ze Szwajcarii. Były - jak uświadomił sobie z przykrością Matthew - maskami.